اظهار اسلام

حقیقت این هست که به خاطر عدم وجود وسائل منظم برای نشر دعوت اسلام و بدی راه‌ها و مدت کمی که از نشر اسلام می‌گذشت؛ عملاً در طول حیات محمد میسر نبود که بیش از یک سوم مردم جزیره به اسلام بگروند یا این که تسلیم شمشیر اسلام شوند. حتی حجاز که میدان فعالیت اسلام بود فقط یک یا دو سال پیش از فوت محمد رنگ اسلام به خود گرفت. نمایندگانی که از قبائل مختلف نزد محمد می‌آمدند و اظهار اسلام می‌کردند، فقط به این معنا بود که رؤسای این قبائل زیر فشار مسلمانان به ظاهر مسلمان شده بودند. از امتیازات زندگی عرب این بود که از پیوند به یک مرکز اجتناب داشتند که از نو زنده شد و با قدرت به کار افتاد.

پیروزی بر طلیحه باعث شد که سایر قبائل نیز اگر قصد طغیان داشتند رنگ عوض کردند و با مسلمانان همراه شدند. آنها به سوی خالد آمدند و اظهار اسلام کردند. خالد اسلام آنها را تنها در صورتی قبول کرد که کسانی که مسلمانان را کشته بودند قصاص کنند، یا آن‌ها را سنگسار کنند، یا زنده‌زنده در آتش سوزانند، یا از کوه به پایین پرت کنند و یا وارونه در چاه آویزان و تیربارانشان کنند. هر چند این مجازات‌ها با نص قرآن در مورد کیفر محاربان و سیرهٔ معروف پیامبر در تضاد بود و مورد اعتراض صحابه‌ای مانند عمر بن خطاب قرار گرفت اما ابوبکر از این حرکت استقبال کرد.