اصحاب علی
معنی کلمه اصحاب علی در فرهنگ فارسی
جملاتی از کاربرد کلمه اصحاب علی
شیخ طوسی، عالم شیعی، اصحاب علی بن حسین را صد و هفتاد و سه نفر ذکر کرده است.
حُلاس بن عمرو راسبی و برادرش، نعمان بن عمرو، از اهالی کوفه و از اصحاب علی بن ابی‌طالب بودند. گفته‌اند در زمان علی بن ابی‌طالب در کوفه رئیس شهربانی این شهر بود. سپس او و برادرش نعمان، همراه عمر سعد بودند. اما سرانجام به اردوگاه حسین بن علی پیوست. حُلاس زمانی در کوفه فرمانده نیروهای علی بن ابی‌طالب بود، با سپاه عمر بن سعد به کربلا آمد ولی قبل از آغاز جنگ همراه برادرش به سپاه حسین بن علی پیوست و در حمله اول سپاه یزید کشته شد.
ابوالاَسوَد دُؤَلی (زادهٔ حدود ۱۶ قبل از هجرت/ حدود ۶۰۳ میلادی – درگذشتهٔ ۶۹ قمری/ برابر با تا ۶۸۸ میلادی در بصره) از اصحاب علی بن ابی‌طالب، پایه‌گذار علم نحو عربی و شاعر صدر اسلام است.
درباره مولف اطلاعات دقیقی وجود ندارد و رجالیون متقدم و متاخر درباره ابوالقاسم فرات هیچ اطلاعی نداده‌اند. با این حال با توجه به نسبت کوفی او، اسامی مشایخ و شاگردانش و محتوای تفسیرش حدود زمانی زندگی‌اش را تخمین زده‌اند. برخی از متاخرین با توجه به ختم روایات این تفسیر به علی بن موسی الرضا وی را در شمار اصحاب علی بن موسی الرضا یا محمد تقی یا علی النقی دانسته اند. لذا فرات باید از علمای نیمه دوم قرن سوم و اوایل قرن چهارم باشد و حداقل تا سال ۳۰۷ هجری اوایل قرن چهارم زنده بوده‌باشد.
خاندان رزین اهل دانش و فضیلت و ادب بوده‌اند و از این خانواده محدثان و شاعران بسیاری به چشم می‌خورد، پدرش علی بن رزین خزاعی از شاعران روزگار خود بود و جد اعلای او عبدالله بن بدیل، صحابی و سفیر محمد پیامبر اسلام و از اصحاب علی بن ابی‌طالب بود که به همراه قبیله خزاعه در صفین، با معاویه جنگید و همراه سه برادرش در این جنگ کشته شد. برادرش ابوالحسن علی نیز شاعر بود و دیوان شعری در حدود ۵۰۰ برگه داشت ، که به همراه دعبل در سال ۱۹۸ به سوی علی بن موسی الرضا سفر نمود ومدتی نزد ایشان بودند و از حضورش بهره بردند. برادر دیگر دعبل که نامش رزین بود و پسر عمویش «ابوالشیص» نیز همگی شاعر بودند.
سعد بن مسعود ثقفی از قبیله ثقیف، عموی مختار ثقفی و از اصحاب علی بن ابی طالب بود. علی در زمان خلافتش، نخست، پس از ورود به کوفه وی را به امارت استان زوابی (بین زاب بزرگ و زاب کوچک در شمال عراق، تقریباً معادل کردستان عراق) گماشت. سپس در هنگام حرکت به سوی نبرد صفین، وی را امارت مدائن منصوب کرد که تا پایان حکومت حسن بن علی در این مقام بود. زمانی که حسن بن علی در ساباط مدائن مورد اصابت ضربه خنجر جراح بن سنان قرار گرفت به او پناه برد و سعد در مراقبت و مداوای حسن کوشید و از هیچ کمکی دریغ نکرد.