اصحاب ائمه

معنی کلمه اصحاب ائمه در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] عنوان اصحاب ائمه (ع) به کسانی اطلاق می شود که افزون بر درک حضور و محضر علمی یک یا چند امام و نقل روایت از ایشان، راه و روش امامان(ع)را پذیرفته و بر آن استوار باشند.
برای تعبیر اصحاب ائمه(ع) از کتابهای رجال و درایه، تعریف دقیق و روشنی به دست نمی آید و اهل رجال معیار و ملاک صحابه بودن را به صورت روشن و گویا بیان نکرده اند، ولی در جای جای سخنان رجال شناسان، نکته ها و اشاره هایی وجود دارد که می تواند در ارائه تعریفی برای اصحاب ائمه کارآمد باشد.
← دیدگاه شیخ طوسی و مامقانی
عنوان اصحاب ائمه شامل گروه عظیمی از راویان، فقیهان و مفسران قرن اوّل، دوّم و سوّم می شود که شماری از آنان در شمار اصحاب پیامبر (ص) و تابعان نیز بوده اند.
این گروه از دانشیان حدیث و اصحاب ائمه، به دلیل حضور در دو فضای متفاوت و ناهم گون (فضای حاکم بر صحابه و تابعانی که جدا از تعالیم ائمه به برداشت از آیات الاحکام روی آورده بودند و فضای صحابه و تابعانی که از مکتب فقهی و تفسیری معصومان بهره می جستند و مقایسه نزدیک و عینی این دو جریان با یک دیگر، آگاهی ژرف تری نسبت به پیام و مرام معلّمان معصوم یافته و به عنوان پرآوازه ترین افراد در حوزه تدریس و تفسیر قرآن و فتوا براساس آیات الاحکام، شناخته شده اند.
پایه گذاران فقه قرآنی
این گونه است که کسانی که چون ابن عباس (م: ۶۸) جابربن عبدالله انصاری که از صحابه بوده اند و کسانی همچون طاووس بن کیسان یمانی (م: ۱۰۶) زید بن اسلم (م: ۱۳۶)، محمد بن مسلم زهری (م: ۱۲۴) میثم تمار (م: ۶۰) سعید بن جبیر (م: ۹۵) سعید بن مسیب (م: ۹۲یا۹۵) سدّی (م: ۱۲۷) عطیة بن سعید (م: ۱۱۱) و جابربن یزید جعفی، که از اصحاب امام سجاد یا امام باقر یا امام صادق (ع) یا چند تن از آنان بوده و جزو تابعان نیز هستند، از پایه گذاران بنام فقه قرآنی به شمار می آیند و پس از عصر تابعان نیز اشخاصی چون سفیان بن عیینه (م: ۱۹۶) از اصحاب امام صادق (ع)، عبدالرزاق صنعانی (م: ۲۱۱)( صنعانی را از دوستان علی (ع) می شمارد.) و مقاتل بن سلیمان (م: ۱۵۰ هـ) از اصحاب صادقین (ع) در ردیف مشهورترین عالمان به قرآن بشمارند.
جهت توضیح بیشتر در زمینه آنکه افراد یاد شده از اصحاب ائمه(ع) بوده اند به باب های مختلف رجال طوسی و مامقانی مراجعه کنید.
همچنین برخی از آنان در شمار تابعین نیز شمرده شده اند.
پیش گامی اصحاب ائمه در فقه قرآن
...

جملاتی از کاربرد کلمه اصحاب ائمه

وی پس از ذکر موارد قوت و ایرادات یا نواقص کتابهای رجالی و حدیثی نوشته شده در اسلام، می نویسد: «خواستم که همه اینها را به صورت کتابی جامع در آورم که جامع اسماء راویان باشد (چه اسامی که در روایات آمده و چه اسامی که در کتابهای پیشین از اصحاب آمده است)، و جامع اخبار روایت شده از ائمه طاهرین در مدح راویان یا در ذم آنها یاشد، و کتابی که طبقات راویان از اصحاب پیامبر و اصحاب ائمه طاهرین را داشته باشد. پس چون دیدم کتاب الفهرست نجاشی رجال نجاشی جامع ترین و متقن ترین کتاب در موضوع خودش می باشد، شرح و تحقیق کامل خودم را بر محور این کتاب قرار دادم».
روایات در منابع شیعی، به صرف ضعف سندی کنار گذاشته نخواهند شد؛ در این صورت، با بررسی قرائن صدوری، صحت یا اعتماد به روایت مورد بررسی قرار خواهد گرفت. بر اساس این باور، روایتی که دارای یکی از قرائن صدوری باشد، مورد اعتماد قرار می‌گیرد. قرائن صدوری عبارتند از: «وجود در اصول اربعماة، ذکر روایت در یک اصل به چند سند یا در چند اصل به یک سند، وجود روایت در کتبی که به امامان شیعه عرضه شده‌است، وجود در کتاب‌های مشهور اصحاب ائمه شیعه، نقل روایت بوسیله اصحاب اجماع و استناد فقها به آن روایت.» روایت ریان بن شبیب، به جهت نقل شدن در کتب اصحاب مشهور امامان شیعه، دارای یکی از قرائن صدوری است.[یادداشت ۶]
تنقیح المقال فی احوال الرجال یا تنقیح المقال فی علم الرجال کتابی است فراگیر و فربه در دانش رجال، به زبان عربی. این اثر، شاید وسیع‌ترین کتاب رجالی شیعه امامیه و مفصل‌ترین اثر در علم رجال باشد. نویسنده آن عبدالله مامقانی عالم و فقیه شیعه نیمه نخست سده چهاردهم است. در این کتاب، مولف شرح احوال اصحاب ائمه و تابعین و صحابه پیغمبر و دیگر راویان را تا سده چهارم هجری و بعضی از علمای حدیث و مولفان بنام در دانش رجال را آورده است. به تعبیر خود مولف، اهل تحقیق با دسترسی به این کتاب، از مراجعه به کتاب‌های پیشین، بی‌نیاز هستند.