اشگ

کرد چون عمان زمین را اشگ ابر قطره بار کرد چون تبت هوا را بوی باد مشگ پال

ز سیل اشگ میسازم خراب این عالم دل را برای خویش پیدا می‌کنم ویرانه در صحرا

همه شب اشگ میریزم ز سوز آتش شوقش بود رحم آبدش روزی بچشم اشگبار من

لابه‌ها کرد پیش او بسیار اشگ ریزان بسوز و نالۀ زار

زین اشگ روان کز فراق رویت بگذشته ز دامن خبر نداری

تا کی بود ز عشق رخم زرد و اشگ سرخ تا کی بود ز هجر لبم خشک و دیده تر

ماناست به اشگ محتشم کز تف دل می‌جوشد و از درون برون می‌ریزد

صائب از اشگ ندامت چون نداری بهره ای شستشوی نامه را با ابر احسانش گذار

دلا چو ابر بهاری به نوحه و زاری به بار اشگ جگر گون ز دیده پرنم

رخش افغان را عنان در ابتلای من دهید اشگ خونین را روان در ماجرای من کنید