اشکسته

مکن شاهدی دعوی شعر دیگر که نظمت چو بیتیست اشکسته بسته

زدی بر هم بسی ز اشکسته بالان آشیانها را بر افکندی بسی از بینوایان خانمانها را

چو خال رخ دوست سودازده چو زلفت نگارا دل اشکسته ایم

نی شکر اشکسته شد آنگه ز لعلت کام یافت زین سبب اِشکَستِگان را از دل و جان بنده‌ام

چون شکسته می‌رهد اشکسته شو امن در فقرست اندر فقر رو

در اگر چه خرد و اشکسته شود توتیای دیدهٔ خسته شود

هان ای دل اشکسته گردوست خوهد خود را از بهر رضای او صد بار دگر بشکن

ای بسا نعلی که وارون بسته شد شیشهٔ امن نفوس اشکسته شد

دست بر دیگ نوی چون زد فتی وقت بخریدن بدید اشکسته را

عهد کی از عهدهٔ پیمانه می‌آید برون توبه‌ها اشکسته از میخانه می‌آید برون