اشک ریزان

ز کوه بسیلا گریزان شدم به آرامگه اشک ریزان شدم

خوشا طالع اشک ریزان او که از دست نگذاشت دامان او

ز چشمش اشک ریزان شد چو باران همی لرزید چون برگ چناران

خامهٔ مژگان تر بیدل نکرد ایجاد خلق رنگها از کلک نقاش اشک ریزان رفته‌اند

از جگر خوردن نمی دارند سیری، گر شود اشک ریزان ترا هرقطره دندان دگر

پادشاها بنده را در کار او کن زانک هست بر گناهم دیده از غم اشک ریزان چون غمام

آتش حوادث نیست، آفت سرای ما زانکه اشک ریزان را، رخت خانه سیلابست

ز شیران که ازآن گریزان شدند بدو خسته گاه اشک ریزان شدند

شهنشه اشک ریزان تاخت سویش باشک از روی و مو شد گرد شویش

چو ابر نوبهاری اشک ریزان چو گلبرگ از صباافتان و خیزان