اسلحه سازی

شمس الدین علی برای نگهداری کالاهای تولیدی دولت، انبار بزرگی ساخت. وسعت و استحکام انبار او به قدری بود که شتران برای بارگیری با بار، بالای آن میرفتند. او برای اشتغال مردم و پیشه وران، دست به ایجاد کارگاه های متعددی برای تولید کالا زد و ایجاد کار نمود. دولتشاه به یک کارخانه اسلحه سازی دولتی (جیبه خانه) اشاره میکند که روزی پنج جیبه (مهمات جنگی) در آن تولید میشد و افراد زیادی در آن به کار مشغول بودند. احتمالا کارگاه های تولیدی دیگری نیز احداث شد، اما دولتشاه به ذکر این موارد اکتفا کرده و باقی مورخان، همچون میرخواند، به طور کلی میگویند که ولایات را آباد و معمور گردانید.

ملموس‌ترین نتیجه جنگ افغانستان برای دولت چین اتفاق افتاد. هزاران میلیارد دلاری که ایالات متحده در جهت منافع شرکت‌های اسلحه سازی با راهنمایی لابی‌های کشورهای خاورمیانه در افغانستان خرج کرد، خود را در جهش اقتصادی چین نشان داده‌است. هنوز برای نتیجه‌گیری از این اتفاق زود است ولی این نمودار وضعیت تجاری ایالات متحده را در رقابت با اقتصاد دوم جهان در ابتدای دهه سوم این هزاره میلادی و پس از همه‌گیری جهانی کووید ۱۹ نشان می‌دهد.

نخجیر ۲ یک تفنگ شکاری، دولول کنارهم، ساچمه‌زنی، کمرشکن ایرانی جهت شکار پرندگان می باشد. قنداق و بچه قنداق تفنگ از جنس چوب گردو است. لوله های این تفنگ به صورت لول راست نیم چوک (نزدیک زن) یا پخش زن و لول چپ فول چوک (دورزن) یا جمع زن طراحی شده است.جهت بالا بردن عمر لوله ها سطح داخل آن کرم سخت شده است.این سلاح می تواند به گونه ای ارائه شود که با هر فشنگ گذاری به طور اتوماتیک ضامن شود و با نوع قلم کاری، منبت کاری، پوشش سلاح براساس طرح های معرفی شده به سلیقه مشتری انتخاب شود.در حال حاضر این سلاح توسط دو کارخانه تولید میشود. صنایع جنگ افزار سازی تهران (شهید همدانیان) و کارخانه اسلحه سازی مشهد (شهید کاوه) .

بنیامین هنری به کار خود با مفهوم کارتریج اسمیت ادامه داد و کارتریج هنری بسیار بزرگتر و قدرتمندتر را در سال ۴۴ کامل کرد. هنری همچنین بر طراحی مجدد اسلحه برای استفاده از مهمات جدید نظارت داشت، و فقط فرم کلی مکانیسم برشک و مجله لوله را حفظ کرد. این اسلحه هنری در سال ۱۸۶۰، که توسط شرکت اسلحه سازی نیوهیون ساخته شده بود، ساخته شد و در تعداد زیادی از واحدهای ارتش اتحادیه در جنگ داخلی آمریکا مورد استفاده قرار گرفت. متفقین، هنری را "آن اسلحه یانکی لعنت کردند که یکشنبه بار می‌کنند و تمام هفته شلیک می‌کنند!"

کارخانه اسلحه سازی اوتو ملارا و دهکده های سینکوتره از مهمترین منابع درآمدی آن هستند.

پایهٔ اقتصاد چکسلواکی بر کشاورزی و صنعت استوار بوده‌است. محصولات گندم، چغندرقند، کتان، شاهدانه و دیگر فراورده‌های کشاورزی در آن کشور بسیار و به حد وفور بوده‌است. این کشور منابع زغال‌سنگ، لینییت، آهن، مس، نقره و اُورانیوم داشت و در صنعت ذوب فلزات، فلزکاری، اسلحه سازی و نیز در صنایع مکانیکی ازقبیل ساخت اتومبیل و سایر وسایل نقلیهٔ موتوری، ماشین‌های نساجی و چرم‌سازی قوی و نیرومند و پرمایه بود و در ردیف ممالک صنعتی درجهٔ اول اروپا قرار داشت.

آمریکا با کمک درآمدهای صادراتی و درآمدهای ناشی از تولید کارخانه‌های اسلحه سازی، به افزایش سرمایه‌گذاری در بخشهای دیگر اقتصاد پرداخت و باعث از بین رفتن رکود در این بخشها نیز شد.

ایژوسک در دوران شوروی جزو شهرهای بسته بود، یعنی دسترسی خارجیان به آن محدود شده‌بود زیرا کارخانه‌های اسلحه‌سازی زیادی در این شهر مستقر شده‌بودند. بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۷ این شهر به افتخار دمیتری اوستینوف، وزیر دفاع شوروی، اوستینوف نامیده شد و بعدها نام خود را بازیافت. این شهر مرکز مهمی برای صنعت، تجارت، تحصیل در منطقه ولگا است. این شهر به صنایع نظامی، مهندسی و متالورژیکی معروف است و کارخانه اسلحه سازی ایژماش که تولید کنندهٔ اسلحه‌های معروفی همچون کلاشنیکف، سیمونوف، دراگونوف، پی‌کا و موسین–ناگانت در این شهر واقع است. میخائیل کالاشنیکف، سازنده تفنگ تهاجمی معروف کلاشنیکُف مدت‌ها در این شهر زندگی می‌کرد و نهایتاً ۲۳ دسامبر ۲۰۱۳، در سن ۹۴ سالگی در این شهر در گذشت.منابع

شتاب بالای صنعتی شدن در قرن بیستم به سرعت انرژی الکتریکی را به یکی از زیر بناهای مهم اقتصادی در کشورهای صنعتی بدل کرد. بدین گونه ژنراتورهای محلی و شبکه‌های کوچک توزیع به سرعت جای خود را به شبکه‌های بزرگ تولید و انتقال انرژی دادند. با آغاز جنگ جهانی اول به شتاب این تغییرات افزوده شده و دولت‌ها به سرعت شروع به ساخت نیروگاه‌های بزرگ برای تولید انرژی الکتریکی مورد نیاز در کارخانه‌های اسلحه سازی کردند. بعدها از این نیروگاه‌ها برای تغذیه مصرف‌کننده‌های شهری استفاده شد.

قورخانه یک واژه زبان‌های ترکی و در واژه به معنای زرادخانه یا کارخانه اسلحه سازی می‌باشد. محل قورخانه در زمان ناصرالدین شاه قاجار در بخش دارالخلافه ناصری قرار گرفته بود و یکی از وزارتخانه‌های عصر قاجار محسوب می‌شد که دارای وزیری مستقل با عنوان وزیر قورخانه مبارکه بود. از جمله شاخص‌ترین افرادی که وزارت قورخانه مبارکه را برعهده داشته‌اند، آقا رضا خان اقبال‌السلطنه است.