ازین سپس

من و قناعت و کنجی ازین سپس زیراک زیان عمر من از سود جاه و مال گذشت

خسرو ازین سپس نگذارد عنان تو گو برق بار آتش و گو ابر زای، آب

چو شعر شکر فرستم ازین سپس بر شاه نگر چه خواهم گفتن ز کبر و غنج و دلال

شمایل تو بدیدم ز قامت شمشاد ازین سپس کشش من همه سوی بالاست

ز سرخ روئی عدلش ازین سپس در باغ دم صبا نکند زرد روی برگ رزان

غم ناتوانی من نمی‌خوری و ندانم ازین سپس که تواند آنکه چو من قرار ستیزه تو به جان دهد

پیدا شد ازین سپس جهانی بیرون ز جهان خرم جان

ز خوردنیها من خود همین غمی دارم چو زین برآمدم آخر ازین سپس چه خورم

عمر بی عشق، جمله محنت بود راحت من، ازین سپس باشد

فغان ز جور نیستی به دادرس نمی‌کشم کشیدم ار چه پیش ازین ازین سپس نمی‌کشم