معنی کلمه ادبیات نمایشی در دانشنامه عمومی
در ایران اشکال کهن نمایش ریشه در مذهب داشت. کهن ترین آنها مراسمی بود که در آنها مغ ها سرودهای اوستا را همراه با رقص های دسته جمعی می خواندند. در ایران باستان نمایش واره هایی به مناسبت پیروزی ها و سوگواری ها بر پا می شد از آن جمله کین سیاوش که برای سوگواری کشته شدن سیاوش هر سال در نواحی شمال شرقی ایران اجرا می شد و تا سدهٔ چهارم رایج بود، و نیز کین ایرج، مویه زال، آیین جمشید و گریستن مغان پس از این نمایش واره ها در دوره های مختلف اشکال گوناگون نمایش در ایران پدید آمد که از آن میان می توان به نمایش های کوسه برنشین پیش از اسلام و سپس پرده بازی و میرنوروزی، عمرکشان و انواع نمایش های سنتی مانند معرکه گیری، نقالی و روحوضی اشاره کرد که چون نمایش هایی عامیانه بودند چندان نیازی به متن و نمایشنامهٔ مشخص نداشتند. تنها گونهٔ نمایش های سنتی ایرانی که می توان نوشتاری برای آن جست تعزیه است. تعزیه که از زمان معزالدوله دیلمی به صورت دسته ها و مراسم سوگواری اجرا می شد تا اواخر دورهٔ صفویه به شکل نهایی و امروزی خود دست یافت.
نمایش به شکل امروزی آن با ترجمهٔ نمایشنامه های غربی به ایران راه یافت که در این میان سهم آثار ترجمه شدهٔ مولیر نمایشنامه نویس فرانسوی بیش از دیگران است. از اواسط دههٔ ۱۳۳۰ برپایی سالن های جدید نمایش و برگزاری جشنواره های تئاتر و توجه روشنفکران به ریشه های هنر بومی و ملی سبب رونق دوبارهٔ نمایشنامه نویسی شد. غلامحسین ساعدی ( با نام مستعار گوهرمراد ) ، بهرام بیضایی، اکبر رادی، خسرو حکیم رابط، اسماعیل خلج و عباس نعلبندیان از برجسته ترین نمایشنامه نویسان دهه پنجاه ایران به شمار می روند.