اخفا

پیش رای عالم آرایش بود روشن چو روز هرچه انجم را بود در پرده ی اخفا نهان

ترا وقتی که او خواند، به راهی رو که او داند چو رفتی دامن اخفا به آثار قدم درکش

کامل ایمان تر نباشد از تو در عالم کسی کز حیا خود را ز چشم خویش اخفا ساخته

نغمهٔ تحقیق محو پردهٔ اخفا خوش است چون به عرض آمد برونِ تار باید تاختن

نمی‌دانم چسان پوشد کسی راز محبت را حیا هم با همه اخفا عرق غمازیی دارد

بینی بدی از کس نکنی صبر بر اخفا ور نیک عداوت کنی از رشک و نفاست

تا من بپای مرکب دل پویم از نفس تا بمنزل اخفا را

کس نبیند بدر رخسار تو الا در حجاب گرچه دل افزون دریده پرده اخفا ساخته

هیچ دانستی چه آمد رفته رفته بر زبان آنچه اخفا خواستیش اظهار شد خاموش شو

به ستر حال چندان مایلم‌ کز پردهٔ اخفا اگر صبح قیامت‌ گل‌ کنم خود را به شب بندم