ابن قتیبه دینوری

معنی کلمه ابن قتیبه دینوری در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبْن ِ قُتَیْبه ، ابومحمد عبدالله بن مسلم دینوری (۲۱۳-۲۷۶ق / ۸۲۸ - ۸۸۹م )، نویسنده و دانشمند بزرگ عصر عباسی بود.
از زندگی وی ، به رغم شهرت عظیمی که از زمان حیات کسب کرده بود، اطلاعات بسیار اندکی در دست است و منابع در این باب به گفتاری مختصر و گاه ضد و نقیض بسنده کرده اند.در آغاز، سخنی از تاریخ تولد او نیست ، اما ابن خلکان و نویسندگان پس از وی ، ۲۱۳ق را نقل کرده اند. ابن ندیم هم که به تولد او اشاره کرده ، تنها آغاز رجب ، نوشته است و نمی دانیم که آیا او خود بدین گونه نوشته یا سال ِ آن از نسخه ها ساقط شده است .سال مرگ او هم در منابع دقیق نیست : برخی ، ۲۷۰ق نوشته اند و ابن خلکان ۲۷۰ یا ۲۷۱ق آورده است و دیگران ۲۷۶ق ذکر کرده اند، ولی عموم منابع جدیدتر که از روایات گوناگون آگاه بوده اند، رجب ۲۷۶ را ترجیح داده اند.سال ۲۹۶ق که یکی از اقدم منابع ، یعنی زبیدی ، داده است ، احتمالاً تحریف ۷ به ۹ است . اگر تاریخ درگذشت نویسنده ای آنچنان زبردست و استادی آنچنان بزرگ تا این حد گنگ مانده باشد، خود پیداست که از ماجراهای زندگی او دیگر چیز قابل توجه و اعتمادی برای ما باقی نمی ماند.
اطلاعات و روایات
لوکنت برای دست یافتن به منابع اصلی و راویان نخستین و توضیح سلسله راویان دوره های بعد، ۴ جدول تدارک دیده که در این باب بسیار سودمند است :۱.منابع شرقی که از ابن صائغ آغاز شده است ؛۲.منابع مصری که از پسر ابن قتیبه ، احمد منشأ گرفته است ؛۳.منابعی که منشأ آن ها ابن خیر (د ۵۷۵ق /۱۱۷۹م ) است ؛۴.منابعی که به ابن فرحون باز می گردد.
تحقیقات و مطالعات صورت گرفته
...

جملاتی از کاربرد کلمه ابن قتیبه دینوری

شافعی از فقهای اهل سنت ، متوفای ۲۰۴هـ در کتاب «الأٌم» و «جماع العلم» به این مخالفتها اشاره می‌کند: «نَصَّ بَعْضُ النَّاسِ علماء عَلَی أَنْ لَا رَجْمَ عَلَی زَانٍ لِقَوْلِ اللَّهِ تَعَالَی {الزَّانِیَةُ وَالزَّانِی فَاجْلِدُوا کُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَةٍ} [النور: ۲]: بعضی‌ها مناقشه کرده‌اند که زانی، سنگسار نمی‌شود به خاطر کلام خدا: به زن زناکار و مرد زناکاری صد تازیانه بزنید» (جماع العلم ص۲۵) همچنین ابن قتیبه دینوری بخشی از کتاب خود را به نقد نظر فقهایی اختصاص داده که سنگسار را مخالف قرآن می‌دانستند (تأویل مختلف الحدیث صص۱۵۴تا۱۵۶ ـ المکتب الاسلامی)
در متون اسلامی ادرار در حالت ایستاده منع شده‌است. چندین حدیث برای و علیه این عمل توسط بدرالدین زرکشی نقل شده‌است، ولی زمینه آن در متون حدیثی گسترده‌است. همین قدغن را در ادبیات زرتشتی تأکید شده‌است. ابن قتیبه دینوری می‌گوید که این را سنت ایرانی ذکر می‌کند. همین موضوع در ادبیات تلمود یهودی گفته شده و احتمال دارد، گرچه قطعی نیست که از طریق سنت ایرانی به سنت یهودی و اسلامی منتقل شده باشد.