استخوان مغز

مهر تو گر نیست خسرو را به مغز استخوان مغز او از نوک غمزه ات زاستخوان بیرون کنم

شود رزق هما گر استخوان من، زبیتابی عجب دارم دگر در استخوان مغز هما بندد

تا چون قلمش در استخوان مغز نکاست سر بر خط روزگار ننهاد کسی

ز نوع سخن نغز آید به کار که از استخوان مغز آید به کار

عشق در طینت آدم رگ گردن نگذاشت استخوان مغز شود درد چو سنگین باشد