نم زده

به غبار نم زده داشتم دو جهان ذخیرهٔ عافیت چو سحر زدم به فضولیی که نه بال ماند و نه پر به کف

ورق غنچه را که نم زده بود ورقش یکدگر گرفت اینک

راه چون رفته گشت و نم زده شد همه راه از بتان چو بتکده شد

نی مرده نه زنده بود تا روز چون نم زده مشعلی گهٔ سوز

هرگونه گناه ز اعضای من برست چون از زمین نم زده هرگونه گیاه

چتر سیاه غمزده در هجر و ماتم است تیغ کبود نم زده در شرم افسر است