نخل ماتم

سدره و طوبی به چشمش نخل ماتم می شود هر که جان در پای آن سرو سهی بالا دهد

شد نخل ماتم از دم افسرده خزان تا راست گرد قامت خود را نهال گل

چون نیاید بوی خون از آه دردآلود ما؟ ما به آب چشم، سبز این نخل ماتم کرده ایم

از جگرها می کشد این نخل ماتم آب خویش تا قیامت زین سبب پیوسته در نشو و نماست

یار ما از کشتن عشاق درهم کی شود؟ آنچنان باغ و بهاری نخل ماتم کی شود؟

عمر شبنم را چه می پرسی درین گلشن که هست چتر هر طاووس، نخل ماتم شاخ گلی

نه چتر است آن که ظاهر کرده، افسوس که نخل ماتم خود بسته طاووس

کاش برمی داشت از خاکش در ایام حیات این که آخر شمع نخل ماتم پروانه شد

اگر ببادیه چون بیکسان هلاک شویم زگردباد به بندیم نخل ماتم خویش

بهره ای جز اشک و آه از من نصیب کس نشد حاصلم دارد مرا چون نخل ماتم شرمسار