نافچ
معنی کلمه نافچ در دانشنامه عمومی
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۸۰۵۹ نفر ( در ۱٬۱۹۲ خانوار ) بوده است.
شهر نافچ در ۱۲ کیلومتری شهرکرد واقع شده و یکی از شهرهای ورزشی شهرستان شهرکرد به شمار می آید.
ارتقای نافچ به شهر در تاریخ ۲ شهریور ۱۳۷۹ تصویب شد و این تصویب نامه در تاریخ ۱۳۷۹٫۶٫۲۰ به تأیید ریاست جمهوری وقت رسید. فضای این شهر مزین شده به صحن سید علی اکبر از نوادگان جعفر صادق می باشد. در این شهر عالمانی همچون علامه محمدحسن قلزم زندگی می کرده اند[ نیازمند منبع] . از چهره های سرشناس این شهر می توان اشاره کرد به عبدالرضا علیمحمدی ( دادستان عمومی شهرستان شهرکرد ) و محمد باقر طبیعى نژاد نافچى و محمد رییسی ( نماینده دو دوره مجلس شورای اسلامی ) اشاره کرد.
فرهنگ جغرافیایی ایران، ج۱۰، ص۱۹۴ می نویسد: «نافِچ دهی است از دهستان لار بخش حومهٔ شهرستان شهرکرد، در ۱۲هزارگزی شمال غربی شهرکرد و متصل به راه عمومی سامان به شهرکرد در منطقهٔ کوهستانی معتدل هوایی واقع است و ۱۷۷۳ تن سکنه دارد. آبش از قنات است و محصولش غلات، شغل اهالی زراعت و دامپروری و از صنایع دستی آن قالی های بختیاری است. در فصل تابستان با ماشین می توان به آن جا رفت. در سال های اخیر که این ده به شهر تبدیل شده پیشرفت های فراوانی در آن صورت گرفته است.
معنی کلمه نافچ در دانشنامه آزاد فارسی
دهی در استان چهارمحال و بختیاری، بخش مرکزی شهرستان شهرکرد. با ارتفاع ۲,۱۲۰ متر، در منطقه ای کوهستانی، در ۱۲کیلومتری شمال غربی شهرکرد و ۱۳ کیلومتری غرب جنوب سامان، سر راه شهرکرد به بن قرار دارد. اقلیم آن نیز سرد و نیمه خشکو جمعیت آن ۳,۸۱۴ نفر است (۱۳۸۵).
جملاتی از کاربرد کلمه نافچ
حسینعلی ترکی در ششم مهرماه سال ۱۳۲۷ در خانواده‌ای مذهبی در روستای هرچگان از توابع شهرستان شهرکرد زاده شد. پدرش عبدالمناف؛ کشاورز و مادرش معصومه؛ خانه‌دار بود. ترکی دوران تحصیلات ابتدایی را در روستای خود به اتمام رساند و به‌علت نبودن مدرسه راهنمایی در روستا برای ادامه تحصیل به شهر نافچ نقل مکان کرد. با توجه به عدم امکانات ایاب و ذهاب و مشکلات اقتصادی، بیشتر از یک سال درس را ادامه نداد و برای کمک به خانواده در تأمین معاش زندگی، ترک تحصیل کرد و به کارگری و کشاورزی مشغول شد.
تپه قلعه کهنه، مربوط به دوران پیش از تاریخ است و در شهرستان شهرکرد، شهر نافچ واقع شده است. این اثر در تاریخ ۱ دی ۱۳۴۸ با شمارهٔ ثبت ۸۸۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.