نخاست

چون من پی نشانه ی سنگ پریوشان دیوانه یی نخاست ز آب و گلی دگر

در نوبت ما نخاست یک مرد کریم جز طاهر اسحاق که آن نیز نماند

اگر چند دولت ز دانش نخاست که دولت به دانش کند پشت راست

یک سحر از خواب خوش، چشم خوشت بر نخاست دست ندادش شبی، با تو به خلوت نشست

گیرم به التماس تو یک تن نخاست نرم دل‌ها ز نالهٔ تو چرا سخت‌تر فتاد

ساخت با نغمه غم مرغ دلم زان که نخاست هرگز از بلبل این باغ نوای طربی

صد سیل فتنه آمد و گردی بر نخاست قصر مراد ماست که موقوف یک نم است

نگشت چون تو ملک طبع در گمان گمان نخاست چون تو جهاندار از جهان جهان

یک جسم ناتوان ز سر راه او نخاست یک صید نیم‌جان ز کمین‌گاه او نجست

از عهد بوحنیفه بعلم تو کس نخاست ای جان بوحنیفه بعلم تو شاد کلام