ناسو

در سال ۱۷۹۵ در جریان حملهٔ انقلابی‌های فرانسه به هلند جمهوری جدیدی به نام جمهوری باتاو جانشین جمهوری هلند شد، که طرفداران ناپلئون مایل اند، آن را پادشاهی هلند بخوانند. هرچند هلند در سال ۱۸۱۳ از امپراتوری فرانسه استقلال یافت، اما ویلم یکم شاهزاده ناسو تاج پادشاهی بر سر گذاشت و از آن پس حکومت جمهوری از میان رفت.

او به عنوان مدیر مؤسسه خاور نزدیک هلند و سردبیر دانشنامه اسلام خدمت کرد. وی همچنین عضویت آکادمی سلطنتی هنر و علوم هلند، دکترای افتخاری از دانشگاه هامبورگ، و مدال افسر در اورانجه ناسو را دریافت کرده‌بود.

اما آغاز و تأسیس پادشاهی هلند به روزگار ناپلئون بناپارت و شکست خوردن او به سال ۱۸۱۵ میلادی بازمی‌گردد. پیش از آن، در ۱۸۱۰ میلادی ناپلئون خاک همسایه شمالی را به فرانسه پیوند داده بود. هنگامی که دشمنان ناپلئون پنهانی در لندن گرد آمدند، قرار شد که کشور یکپارچه‌ای به هم آمده از چند جمهوری و پادشاهی کوچک پیشین شکل بگیرد و ویلیام شاهزاده ناسو فرمانروای این کشور باشد. جمهوری هلند یا جمهوری باتاو یا پادشاهی هلند (۱۸۱۰–۱۸۰۶) و هلند اتریش از جمله سرزمین‌هایی بودند، که پادشاهی هلند را شکل می‌دادند. در مارس ۱۸۱۵ چند ماه پیش از آن که ناپلئون در نبرد واترلو به‌طور کامل شکست بخورد، هلندیان استقلال شان را بازیافتند و پادشاهی هلند پاگرفت. پس از ویلیام نخست پسرش ویلیام دوم بر جای او نشست.

از ۱۸۱۸ جنبش‌های ملی‌گرایی در بین دانشجویانی که در جنگ‌های ناپلئونی علیه فرانسه شرکت کرده بودند بروز کرد ولی تا ۱۸۳۰ مجالی برای مخالفت با استبداد سلطنتی پیدا نکردند. سوء قصد به جان شهریار ناسو بهانه لازم را به دست مترنیخ صدراعظم اتریش داد تا طی کنفرانس کالسباد در ۱۸۱۹ و وین در ۱۸۲۰ مجوز لازم برای سرکوب جنبش و لغو قانون اساسی ایالات جنوبی را به دست آورد.

در طول خدمت لول، کنگرهٔ کنفدراسیون در کتابخانهٔ ناسو هال در دانشگاه پرینستون تشکیل جلسه می‌داد و «پایان موفقیت‌آمیز جنگ را به جورج واشینگتن تبریک گفت، خبر امضاء معاهدهٔ نهایی صلح با بریتانیای کبیر را دریافت کرد و به اولین وزیر امور خارجه - از هلند – که در ایالات متحده به رسمیت شناخته شده بود، خوش آمد گفت».