می سرشت

روزی که می سرشت فلک آب و خاک من می سوخت ز آتش تو دل دردناک من

به نیازمندی ما چو نداشت حسن حاجت به دو دست نازپرور ز چه می سرشت ما را؟

یکی بر سر گور گل می سرشت که حاصل کند زآن گل گور خشت

آن را که ز می سرشت طینت بی می نفسی نگیرد آرام

دو برگ گلش سوسن می سرشت دو شمشاد عنبرفروش بهشت

طینت او را چو خدا می سرشت بر رخ او سی و دو خط می نوشت

پیش ازان روزی که گردون خاک آدم می سرشت عشق در آب و گلم تخم تمنای تو کشت