مهرگیا

(قطره ای گر بچکد از می خونگرم به خاک روید از شوره زمین مهرگیا ای ساقی)

دران مبین تو که شور است آب دیده عاشق که پرورش جز از این آب نیست مهرگیا را

گه بر رخ آن مهرگیا بازم عشق گه برسر آن زلف دو تا بازم عشق

ز خاک مهرگیا رست، خود کجا به درت؟ کسان ز دانه دل تخم در زمین کردند

هر قدر خط تو افزود، مرا مهر فزود سبزه خط تو و مهرگیا هر دو یکی است

نم اشکی چو به خاکم بفشانی از مهر خاک بالد به خود و مهرگیا خیزد ازو