مهر تابان

ذرّه از نور مهر تابان است هم بدو سوی او شتابان است

خویش را فربه نمی سازم ز خوان دیگران چون مه نو کاسه لیس مهر تابان نیستم

نیم از مهر تابان در حسب کم به راون خواهرم اندر نسب هم

اهل همت کاسه محتاج را خواهد تهی مهر تابان از گداز ماه می بالد به خویش

غلط کرده ز مه تا مهر تابان به شب تکبیرگو مرغ سحر خوان

هر که پشت پای چون شبنم به آب و رنگ زد در حریم مهر تابان تکیه بر اورنگ زد

همت تو بشکند بازار ایشان همچنانک مهر تابان بشکند بازار نور ماهتاب

ذرّه‌ای از مهر تابان دم مزن قطره‌ای از بحر عمان دم مزن

سیه سازد به چشم مهر تابان روز روشن را ز آه نیمشب تیغ سیه تابی که من دارم

دیده هر کس که از انجم فشانی شد سفید می شود روشن ز نور مهر تابان همچو صبح