گنکور

اعضای فرهنگستان گنکور هر دوشنبه اول ماه در تالار مخصوص خود که در طبقه نخست رستوران دروان پاریس واقع شده‌است گرد هم جمع می‌شوند. به‌طور معمول برنده جایزه روز ۳ نوامبر پس از صرف ناهار مشخص می‌شود.

دوراس جایزه ادبی گنکور را در سال ۱۹۸۴ به دلیل نوشتن رمان عاشق دریافت کرد. این رمان او بسیار پرفروش شد و به ده‌ها زبان زندهٔ دنیا ترجمه شد. انعکاس و نقد و نظرهای فراوانی که در مطبوعات این اثر به دنبال داشت دامنه شهرت دوراس را وسعت بخشید.

برادران گنکور از عالم تاریخ به جهان رمان آمدند؛ بنابراین طبیعی است که برای ابداع رمان‌های خود، روش‌های تاریخ را از نو در پیش گیرند و برای گردآوردن اسناد و مدارک صحیح و دقیق، برای تألیفی که در آن پیوند حوادث گویا مقام درجه دوم دارد، کوشیده‌اند؛ زیرا اگر «تاریخ رمانی است که اتفاق افتاده‌است، رمان تاریخی است که ممکن است اتفاق افتاده باشد» و اگر «تاریخ‌نگاران، روایت کنندگان زمان گذشته‌اند، رمان‌نگاران روایت‌کنندگان زمان حاضرند.»

جایزه گنکور اولین رمان در سال ۲۰۱۷ به رمان «مارکس و عروسک» نوشته مریم مجیدی، نویسنده سی و هفت ساله ایرانی-فرانسوی اهدا شد. این نخستین بار بود که یک نویسنده ایرانی فرانسوی‌زبان چنین جایزه معتبری را دریافت کرد.

میربو به دلیل اصراری که ادموند گونکور در وصیت‌نامه اش کرده بود، عضو آکادمی گنکور شناخته شد و بدین ترتیب از سال ۱۹۰۳ صدای خود را به گوش همگان رساند.

الزا تریوله نویسنده اهل امپراتوری روسیه بود. او از مبارزان نهضت مقاومت فرانسه بود و برندهٔ جوایزی همچون جایزه گنکور شده‌است. او همچنین با اسم مستعار لوران دانیل نیز شناخته می‌شود. او همسر لویی آراگون، شاعر سورئالیست اهل فرانسه بود.

نخستین سده پس از بئاتریس (۱۹۹۲) نتوانست بر خلاف آثار پیشین معلوف توجه چندانی برانگیزد و گمنام ماند. گمنامی این اثر یک سال بعد با کتاب صخره تانیوس جبران شد. صخره تانیوس که برنده جایزه گنکور شد، شرح مجاهدت‌های پدر و پسری برای اعاده حیثیت خود است و از خلال ماجرایی روستایی به واقعیت‌های امروز لبنان می‌پردازد.

جایزه گنکور هر ساله نصیب «بهترین کتاب داستانی» می‌شود که طی «همان سال» منتشر شده باشد. بیشتر اوقات جایزه گنکور به یک رمان اعطا می‌شود. جایزه نقدی گنکور، نمادین و تنها معادل ۱۰ یورو است؛ اما باعث افزایش جدی فروش اثر برنده و سایر آثار نویسنده برگزیده خواهد شد.

دو روز پس از چاقو خوردن رشدی، آکادمی گنکور فرانسه بیانیه‌ای صادر کرد که در آن اعلام کرد «عمل وحشیانه‌ای را که هیچ توجیهی برای آن وجود ندارد محکوم می‌کند [و] حمایت و همبستگی بی‌قید و شرط خود را» از رشدی را ابراز کرد.

بعد از درگذشت ژول، ادمون رمان‌های متعدد منتشر کرد. فرهنگستان گنکور هم بنا بر وصیت ژول و بعد از درگذشتش پایه‌گذاری شد.