گلشاه

نبد جز غلام اندر آن خیمه کس هم او بود تنها و گلشاه و بس

بگفتش سوی مام گلشاه شو ز شویش نهان باش و ناگاه شو

بد از حال گلشاه او را خبر از آن راز آگاه بد سر به سر

برآورد با زن به یک جا خروش که آوخ ز گلشاه ببرید هوش

ور از بهر گلشاه دل خسته ای دل اندر غم عشق او بسته ای

پدر داد گلشاه دل خسته را مر آن خسرو مهر پیوسته را

بشد مام گلشاه دل سوخته سوی ورقهٔ آتش افروخته

که این قصر گلشاه را مسکنست زن شاه شامست و تاج منست

بحر متقارب مانند بحرهای هزج، خفیف، سریع و رمل از بحرهایی است که از همان دورهٔ نخستینِ شعر عروضی فارسی رواج کامل داشته‌است. بحر متقارب نه‌تنها برای سرودن داستان‌های حماسی چون شاهنامه، گرشاسپ‌نامه، برزونامه، بهمن‌نامه، کوش‌نامه و دیگر منظومه‌های حماسی به‌کار رفته‌است، بلکه آن را برای منظومه‌های عاشقانه چون وامق و عذرا، سرخ‌بت و خنگ‌بت، هردو از عنصری بلخی، یوسف و زلیخا از شاعری «امانی» نام و ورقه و گلشاه از عیّوقی نیز به‌کار برده‌اند.

فگنده بدیدار گلشاه چشم رخی پر ز رشک و دلی پر ز خشم

همی گفت چونین و بر کف شراب همی راند گلشاه از دیده آب