گل چمن

ز سرو و گل چمن مینا و جام آورد مستان را ز بلبل مطرب رنگین کلام آورد مستان را

لیکن آن کاخ که باغ آمده در موسم گل چمن و نسترنش، دلبر نازک بدن است

من اگر خارم اگر گل چمن آرائی هست که از آن دست که میپروردم میرویم

می آید از گل چمن عشق بوی خون گویا که غنچه هاش ز خون جگر شکفت

بی روی گل چمن را دیگر نمی توان دید ای مرغ شاخساری، بردار آشیان را

فردا که حسن گل چمن آرا شد گردد بنغمه بلبل شیدا گرم

چنین گر جوش حسن گل چمن را تنگ می سازد تماشایی برون از رخنه دیوار خواهد شد

هست ازین گل چمن دل تازه بلبل شوق بلند آوازه

من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست که از آن دست که او می‌کشدم می‌رویم

از بخش‌های معروف و قدیمی ده ونک می‌توان به بازارچه، کوچه امامزاده، گل چمن (سر چمن)، زیر باغ نو، کوچه مسجد جامع، بوستان باغ ایرانیان ( باغ بالا ) ، میدون و سر پل نام برد.[نیازمند منبع]

آیا گل چمن حیدری که در چمن تو سخن رسانده به معجز کمینه نغمه سرائی