گل پرچین

گرد گل پرچین همی بندد ز مشک و غالیه تا ببندد راه گلچیدن بدان پرچین مرا

سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین بستده لشکر رومش ز حبش لشکر چین

ای نگارین زلف شبرنگت به گل پرچین مکن ابروان چون هلالت را به مه پرچین مکن

که کرد سنبل تر را به روی گل پرچین که دید غنچه ی سیراب و لعل گوهرپاش