گروی زره

ببند میان گروی زره فرو برد چنگال و برزد گره

بجایی که فرموده بد تشت خون گروی زره برد و کردش نگون

سیاوش ز گفت گروی زره برو کرد پرچین رخان پرگره

از آن پس گروی زره را بدید یکی باد سرد از جگر برکشید

و دیگر گروی زره دیو نیو برون رفت با پور گودرز گیو

ز گر سیوز شوم من بهترم گروی زره را به کس نشمرم

در نهایت گرسیوز و گروی زره سیاوش را به زیر درختی در نزدیکی دیوارهای سیاوش گرد می‌برند و گروی زره سر از تنش جدا می‌کند.

گلوی سیاوش به خنجر برید گروی زره چون زمانش رسید

گل لاله واژگون در لرستانات(لرستان) و برخی دیگر از مناطق ایران مانند پاوه به نام گل اشک سیاوش نامیده می‌شود. گویند این گل در آن زمان که گلوی سیاووش پاک‌نهاد با تیغ تیز گروی زره خونریز، آن پلید دژخیم بدنهاد، آشنا می‌شد، گواه آن رخداد بود. از پس آن اندوه، گلگونه رخ، سر به زیر افکند تا آرام آرام اشک بریزد بر بی گناهی سیاووش.

همی گشت بر خاک و نیزه به دست گروی زره دست او را ببست

برفتند با کشتگان همچنان گروی زره را پیاده دوان

چو گروی زره نام آن جنگ شد که بروی زهر سو جهان تنگ شد