چوتو

با چوتو جانان بدل ورزند عشق با چو تو دلبر بجان دارند کار

بر زر وسیم زنم سکه دولت چو مرا خطبه شعر بنام چوتو سلطان آید

صبر بسیار بباید پدر پیر و حلاجش تا دگر مادر کتو چوتو فرزند بزاید

آفت جان شود و شور جهان هرکه چوتو لب شیرین خط مشکین رخ مهوش دارد

روح کند کام خویش خوش چوتو مارا ذوق لب خود ببوسه یی بچشانی

به ناکرده خدمت دهی حق خدمت که دیده ست هرگز چوتو حقگزاری

بال جبروت چون گشائی نبود چوتو در سرای ناسوت

مر مرا ننگ است وعار از همنشینی با چوتو من امیری کامرانم توفقیری ناتوان

کی توان بود چوتو آیت و فضل توکراست آنچه ممکن نتواند بود از خلق مخواه

درین مصاف ازو دل برد نه جان ای دوست چو برپیاده بیابد چوتو سواری دست