لعل قبا

شده ام برگ خزان دیده ای از رنج خمار در قدح ریز می لعل قبا ای ساقی

امروز که شد عشرت می لعل قبا شد وان روز که بود آفت دی رنگ خزان داشت

شب ماه عید را ز شفق چرخ جلوه داد بر کف حریف لعل قبا جام زر نهاد

عدوت لعل قبا دید خویش را در خواب به قتل تیغ تو گشت آن خیال را عابر

به گواهان لباسی نشود خون ثابت خون ما را که ازان لعل قبا می طلبد؟

سر خونریز که داری، که ز خلوتگه ناز مست و خنجر به کف و لعل قبا می آیی

ارغوان، کرده ببر لعل قبا سرو پوشیده زبرجد سر بال

چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم تا ز خونین جگرش لعل قبا آرایم

ادب از باده مجویید که این لعل قبا سنگ بر جام جم و خم فلاطون زده است

از همرهیش در جگر لاله نفس سوخت از بس که به تعجیل گل لعل قبا رفت