واعظ قزوینی. [ ع ِ ظِ ق َزْ ] ( اِخ ) ملقب به رفیعالدین و گاهی به ملارفیعالدین و یا ملارفیع هم موصوف است. از علمای امامیه و از ادبا و شعرا و فضلای قرن یازدهم هجری است و در اشعار خود واعظ تخلص میکرد. در وعظ و خطابه سرآمد بوده است. وی از شاگردان ملاخلیل قزوینی بود و دیوان شعروی مشتمل بر هفت هزار بیت است. وفات او در سال 1089هَ. ق. رخ داده. وی از علم معقول نیز حظی وافر داشته و در این علم کتابی به نام ابواب الجنان تألیف کرد. اما بیش از دو باب آن را ننوشت و پس از مرگ او پسرش ملا شفیع آن را پایان داد. ( از ریحانة الادب ج 4 ص 272 و تذکره نصرآبادی ص 171 ). این ابیات از اوست : دل خانه ای ست یاد خدا کدخدای او سرد از محبت همه گشتن هوای او.گر چه ما را نیست پیشاپیش دود مشعلی نیست دود آه مظلومی هم از دنبال ما.به زمین برد فرو خجلت محتاجانم بی زری کرد بمن آنچه به قارون زر کرد.
معنی کلمه واعظ قزوینی در فرهنگ فارسی
ملقب به رفیع الدین و گاهی به ملا رفیع الدین و یا ملا رفیع هم موصوف است . از علمای امامیه و از ادبا و شعرا و فضلای قرن یازدهم هجری است و در اشعار و فضلای خود واعظ تخلص میکرد .
جملاتی از کاربرد کلمه واعظ قزوینی
در ۲۴ نوامبر ۲۰۱۶/ ۴ آذر ۱۳۹۵ نخستین کنگرهٔ دوسالانهٔ شعر آئینی واعظ قزوینی در قزوین برگزار گشت؛ بیان شد که ۸۲۵ غزل از او برجای مانده که ۹ غزل به زبان ترکی و ۸۱۶ غزل به زبان فارسی است و کوتاهترین غزل وی سه بیت و طولانیترینِ آن در ۲۱ بیت سروده شدهاست. او به سه زبان فارسی، ترکی و عربی تسلط داشته و این در شعر او نمایان است.
ملا محمد رفیع واعظ قزوینی در ذیحجه۱۰۲۷ق در قزوین زاده شد. او در زمینههای علوم معقول و منقول تحصیل کرد؛ در ادبیات فارسی، فقه شیعه، تفسیر قرآن، وعظ و خطابه ممتاز شد و به واعظ قزوینی شهرت یافت.