هریجان
معنی کلمه هریجان در دانشنامه عمومی
این روستا در دهستان کوهستان ( چالوس ) قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۱۹۸ نفر ( ۶۵ خانوار ) بوده است. مردم هریجان از قومیت طبری هستند. مردم هریجان به زبان طبری با گویش چالوسی سخن می گویند.
استان مازندران پیش از اسلام تپورستان ( به پهلوی: ) نامیده می شد که برگرفته از نام قوم تپوری ( به یونانی: Τάπυροι ) می باشد که پس از اسلام قوم طبری نام گرفتند و سرزمینشان طبرستان نامیده شد.
به گفته واسیلی بارتلد تپوری ها در قسمت جنوب شرقی ولایت سکونت داشتند و در قید اطاعت هخامنشیان درآمده بودند و آماردها مغلوب اسکندر مقدونی و بعد مغلوب اشکانیان شدند و اشکانیان در قرن دوم ق. م آنها را در حوالی ری سکونت دادند و اراضی سابق آماردها به تصرف تپوری ها درآمد و بطلمیوس در شرح دیلم یعنی قسمت شرقی گیلان در ساحل بحر خزر فقط از تپوری ها نام می برد. به گفته مجتبی مینوی قوم آمارد و قوم تپوری در سرزمین مازندران می زیستند و تپوری ها در ناحیه کوهستانی مازندران و آماردها در ناحیه جلگه ای مازندران سکونت داشتند. در سال ۱۷۶ ق. م فرهاد اول اشکانی قوم آمارد را به ناحیه خوار کوچاند و تپوری ها تمام ناحیه مازندران را فرو گرفتند و تمام ولایت به اسم ایشان تپورستان نامیده شد. شهرهای آمل، چالوس، کلار، سعیدآباد و رویان جزئی از سرزمین قوم تپوری بودند. سرزمین لنگا و تنکابن بخشی از سرزمین دو قوم تپوری و آمارد بود.
روستای هریجان در ابتدای منطقهی حفاظت شدهٔ هریجان قرار دارد. شکار و بوته کنی و چرای دام در منطقه حفاظت شده ممنوع است. طبق گفتهٔ محیط بانی هریجان، گونه های جانوری متعددی از کبک و کل و بز و پلنگ و خرس در این منطقه زندگی می کنند. منطقه برای ورود به این منطقه و صعود به ارتفاعات مشرف بر روستا به مجوز محیط زیست نیاز است. مجوز را می توان از حفاظت محیط زیست چالوس یا ادارهٔ حفاظت محیط زیست تهران تهیه کرد. هریجان همچنین به خاطر آبشار باریک و مرتفع خود مشهور است. اطراف روستا دشت های نسبتاً همواری دارد. زمینه استعداد روستا علاوه بر گردشگری دام پرروری و پرورش گل است.
جملاتی از کاربرد کلمه هریجان
در سال ۱۹۳۴، گاندی از کنگره فاصله گرفت تا بر روی برنامهٔ سازندهٔ خود، که تلاش‌هایی برای پایان دادن به نجس‌پنداری‌ها در جنبش هریجان بود، متمرکز شود. نهرو و اعضای دیگر کنگره در غیاب گاندی، بیش از پیش زیر فشار بودند. بالاخره در سال ۱۹۳۴ رهبران کنگره به‌طور رسمی تصمیم گرفتند که ساتیاگراها را به اتمام برسانند.