نیم نان

چو دادی نیم نان این نیم جان را فرا سر بر چنان کآید جهان را

خفته در خانه ام سه چار یتیم دلشان بهر نیم نان به دو نیم

قانع به نیم نان گدایی کسی که شد ذلت ز خوان و سفرهٔ دونان نمی کشد

از بیم جان نزاری چندین طمع چه داری با نیم نان به سر بر در کنجِ بی نوایی

گرت نیم نان جو افتد بدست برغبت به از مرغ بریان خوری

برای نیم نان ای مرد غمناک چه ریزی آب روی خویش برخاک

همه کار جهان ناموس و نام است اگر نه نیم نان روزی تمام است

بهمت آنچنان باشد که او را نیرزد نیم نان صد دانه گوهر

بسی بود ز گدا احتیاج شاه افزون که هست او به جهان، این به نیم نان محتاج

خورد بنانخورش عزت قناعت نان کسی که گشته ز دنیا به نیم نان قانع