نیم جو

به نیم جو نخرم طاق قیصر و کسری مرا که درگهش ایوان و سایه‏اش طلبی است

هرچ آنرا پای داری یک دمست نیم جو ارزد اگر صد عالمست

آن خال نیم جو سنگ از نقطهٔ زره کم بر نقطه حلقه گشته زلف زره مثالش

هزار عقد گهر را به نیم جو نخرد دلی کز آبله هر گوشه خرمنی دارد

باده خواران به نیم جو نخرند این دو قرص درست گردون را

ناله را نزدیک عزت گر جوی حرمت بدی باغبان هرگز ندادی نیم جو را ده خیار

آن مُبَصّر که هست نقد‌شناس نیم جو نیستش ز روی قیاس

آورده‌اند صحبت خوبان که آتش است بر من به نیم جو که بسوزند خرمنم

من که در عالمم جوی نبود همه عالم به نیم جو چکنم

در چشم همت تو نسنجد به نیم جو نی کهنهٔ سپهر نه خلقان روزگار