نیدر

دیگر نامزدهای مهم این انتخابات چاک بالدوین از حزب قانون اساسی، باب بار از حزب آزادی‌خواه و سینتا مک کینی از حزب سبز بودند. رالف نیدر نیز پس از شکست در انتخابات مقدماتی حزب سبز به‌طور مستقل نامزد مقام ریاست‌جمهوری شده بود.

منتقدان رسانه‌ای همچون نوآم چامسکی، رالف نیدر و ایمی گودمن اظهار می‌کنند که چنین نظام رسانه‌ای، مخصوصاً زمانی که مسلط بر رسانه اصلی هستند، ناگزیر به تأمین منافع ابر شرکت‌ها هستند. این منتقدان به این نکته اشاره می‌کنند که شبکه‌های اصلی ملی مانند ان‌بی‌سی، شرکت پخش رسانه‌ای آمریکا و سی‌بی‌اس (شبکه) به همراه بیشتر (و یا حتی تمامی) کانال‌های کوچکتر، توسط شبکه‌ای به هم پیوسته از شرکت‌های خوشه‌ای و منافع بانکی بین‌المللی، مدیریت، حمایت مالی و کنترل می‌شوند و ممکن است اخبار و اطلاعاتی که با دستور کار این شرکت‌ها سازگار نباشد را دستکاری یا پالایش کنند.

معروف‌ترین نامزد رأی‌شکن رالف نیدر در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۰ آمریکا بود که با کسب چند میلیون رأی، به زعم دموکرات‌ها، عامل اصلی شکست ال گور از جورج دابلیو بوش بود. دلایل موثقی وجود دارد که اغلب طرفداران نیدر در آن انتخابات، گور را به بوش ترجیح می‌دادند و اگر نیدر اصلاً نامزد نشده بود، آنان احتمالاً به گور رأی می‌دادند. به همین دلیل است که دموکرات‌ها شکستشان در آن انتخابات را ناشی از حضور نیدر می‌دانند.

بیل با ملاقات با همسر «دکتر نیدر مایر» که روان‌پزشک «ریچی» برادر واقعی دیل و رز بوده‌است؛ متوجه می‌شود «دکتر نیدرمایر»، ریچی را مورد آزار و اذیت جنسی قرار داده‌است؛ و پس از خودکشی ریچی، دیل انتقام او را گرفته‌است. دیل خودکشی ریچی را مخفی و از رز برای بازی در نقش برادرشان سوء استفاده می‌کرده‌است. رز با فشار دیل در طول درمان، تحت شخصیت دیگری به نام «بانی» روابط جنسی خود را با سایر بیماران آغاز کرده‌است؛ و دیل که بعد از قتل موفق به بیرون کشیدن رز از گروه نشده‌است؛ از ترس اینکه به زودی ارتباط رز و ریچی فاش شود، اقدام به کشتن روانپزشکان بعد از نیدرمایر که به واقعیت نزدیک می‌شده‌اند، می‌کرده‌است.

برندگان جایزه شامل: خاخام آریک اشرمن و ایهود بندل برای حقوق بشر (۲۰۱۱) بودند، ایمی گودمن از دموکراسی نو! در (۲۰۱۲)، بیل‌مک کیبن از سازمان ۳۵۰ (۲۰۱۳)، میدیا بنجامین از کد پینگ (۲۰۱۴)، تام بی. کی گلدوت (۲۰۱۵)، کتی کلی از صدا برای عدم خشونت خلاق (۲۰۱۵)، عمر برغوثی (۲۰۱۷)، رالف نیدر (۲۰۱۷) و جکسون براون (۲۰۱۸) است.

او رالف نیدر را قهرمان خود خوانده‌است.