نکو دل

چو بود آن زن نکوگوی و نکو دل بسوخت آن اهل کشتی را بدو دل

یکی شیخی نکو دل صاحب اسرار شبانگاهی برون آمد ببازار

هر که با من بدست و با تو نکو دل منه بر وفای صحبت او

دلم خون شد ز گرمی در تن از تو نکو دل گرمیی دیدم من ازتو

دل ما می کشد خطی که آمد جانب رویت همیشه جانب روی نکو دل می کشد ما را