نکو خواه

چو بد خواهیم، صد جان بایدم تا نکو خواه چو تو بدخواه سازم

باد در جام نکو خواه تو سیال آتش باد درکام بد اندیش تو خشکیده میاه

تا روز قضا جز بمرا تو در آفاق احوال بد اندیش و نکو خواه مبادا

ز وجهی که نیکوست روی تو خواست دل رو شناس نکو خواه من

به تیغ روز نکو خواه ملک کرد سپید به گرز روز بداندیش شاه کرد سیاه

فراز آمده بود مر شاه را کی نامدار و نکو خواه را

زنی دایه دختر شاه بود که بازارگان را نکو خواه بود

همی نداند گردون که از جواهر سعد نثار فرق نکو خواه تو کدام کند ؟

شهپر سیمرغ مشرق باز نگشاید ز هم تا خروس این حرف ناموزد نکو خواه ترا

نصیب نکو خواه از تو حیات نصیب بد اندیش از تو فنا