نکو حال

ماه نو دید و از او بر قدحش نال آمد باده نوشید و غزل خواند و نکو حال آمد

عقل تو کهن بخت تو نو وقت تو خرم سال تو نکو حال تو خوش فال تو میمون

چون تنت نکو حال شد از مال ازان پس جان را به خرد باید کردنت نکو حال

خواجه دانست چنین روز عیان خواهد شد زین سبب گفت نکو حال جهان خواهد شد

لیک تو دانی نکو حال سخن خود بگو تا که ردیف سخن کرد و نکوتر گرفت