نوشان

باده می نوشند و منع باده نوشان می کنند جان بلب می آورند و دم ز عیسی می زنند

خم گردون دون لبریز خونست بکام باده نوشان واژگونست

ساقیا جام و سبو پرساز بهر دیگران بحر نوشان را چه پروا با صراحی و سبو

بنوش باده و نوشان به یاد رحمت حق که فضل بار خدا شاملست در همه حال

همه لعل نوشان نشسته ز می چکان قطره ژاله بر گل چو خوی

از او بود نوشان همه یاوری نبودش خود اندیشه ی داوری

حضور باده نوشان است و رندان جمله سرمستند نمی بینم کسی مخمور اگر یک بینم ور صد

چنان بحوصله ممتازم از قدح نوشان که درد ته خم افلاک وقف جام منست

به سه ماه شهری به تنگی رسید خبر زآن به نوشان جنگی رسید

در کوی مغانست قدح نوشان را ساغر خوش و ساغر دمادم خوشتر