نوش بهر

بیا ساقی، آن داروی نوش بهر که داروی درد است و تریاق زهر

چون سخن گوید بپیش دوست و دشمن باشد او دوستان را نوش بهر و دشمنان را نیشتر

حلوا که طعام نوش بهر است در هیضه‌ خوری، به جای زهر است

چو لاله، داغ دل از نوبهار عارض تو چو غنچه، خون جگر از لعل نوش بهر توایم

گیرم ذباب، جلوه گر آید بشکل نحل؛ کو نیش بهر دشمن و، کو نوش بهر دوست؟!