نور بخشی

از نار نور بخشی وز باد عطر سایی وز خاک زر فشانی وز آب گوهر آری

تو هر صبحی جهان را نور بخشی که جان جان خورشید سمایی

از روز و رزق عالیمان گر گریز نیست تو روز نور بخشی و رزق مقدری

روح را از عالم روحانی آرد راحتی شد ز روح نور بخشی روح پرور ماهتاب

ز نور بخشی خاک درش عجب نبود که دیده ها بهم افتند بر سر چیدن

در شب دیجور هجران از خیال نور بخشی زان رخ تابنده ام

ماه از تو گرفت نور بخشی کبک از تو گرفت خوش خرامی

آفتاب نور بخشی سایه از من وامدار تا شوم ذره صفت اندر هوای کوی تو