نوازن

شه زاده آن زمان که چو خورشید شد سوار پیرامنش نوازن زن و فرزند ره سپار

چون دم برآرم از سر زانو به باغ غم از شاخ سدره مرغ نوازن درآورم

بستم من دهان خود دل بگشاد صد دهان بهر دل تو تن زدم بس بودم نوازن او

انشا کنم به منطق سیمرغ راز غیب شورش به طایران نوازن درآورم

تا از قضای دشت به گلشن فتاده ام از چشم طایران نوازن فتاده ام

سمر غزوش ترکان نوازن پس از این اندر آرند به دستان نوآئین (به) نوا

هر گه که ناله ای کنم از اشتیاق گل شیون ز بلبلان نوازن درآورم

حزین انصاف اگر باشد چرا گل واکند گوشی؟ نیم خاموش گشت و عندلیبان نوازن هم