نهایت پذیر

چه سودت که سست است بنیان عمر نهایت پذیر است دوران عمر

شوقم به وصل دوست نهایت پذیر نیست ای دوست از وصال تو ما را گزیر نیست

گر نی رهی ست این که نهایت پذیر نیست آن را که مهتدی ست چه حاجت به اهدناست

هر چند عرض شوق نهایت پذیر نیست در حضرتت کنم به همین مطلع اکتفا

نومیدی‌ام چو از تو نهایت پذیر شد مقصودت از عتاب ندانسته‌ام که چیست