نعمت پرست

ندانست قارون نعمت پرست که گنج سلامت به کنج اندر است

سفره اهل قناعت صائب از نعمت پرست روزی موران بود دایم مهیا بر زمین

نقل است که روزی می‌رفت. بیگانه ای او را دید. گفت: ای شقیق! شرم نداری که دعوی خاصگی کنی و چنین سخن گویی؟ این سخن بدان ماند که هرکه او را می‌پرستد و ایمان دارد از بهر روزی دادن او نعمت پرست است.