نسفته

بگوهرشناسان گهر ز ابلهی نسفته فروشی و سفته دهی

مریز اشک من ای چشم خون گرفته که خواهم کنم نثار رهش این در نسفته خود را

هر نسفته دری دری می‌سفت هر ترانه ترانه‌ای می‌گفت

هنوزم غنچهٔ گل ناشکفته است هنوزم در دریایی نسفته است

یک گوهر نسفته درین نه صدف نماند صائب ز بس به بحر تفکر فرو شدم

پیر آن دُر سفته بر کمر بست زان دُر نسفته رخت بربست

دردا که دری نسفته می باید رفت راز دل خود نگفته می باید رفت

بر سفت چنان نسفته تختی طیاره شدی چو نیک بختی

چون بحر اگر چه نیست به جز باد در کفم از گوهر نسفته چو دریا توانگرم

ملک چون گل شدی هر دم شکفته از آن لعلِ نسفته لعل‌سفته