نسایم

ز سوز عشق دارم در جگر تاب بسوزم گر نسایم سینه بر آب

بگویم بدرج اندرون هرچ هست نسایم بران قفل وآن درج دست

باز آمد از نسایم و الطاف ایزدی در بوستان دهر گل خرمی به بار

حقّا که با نسایم انفاس خلق تو بر بوی خویش طعنه زند مشک در ختن

دست بر سبحه نسایم که گرفتم در دست زلف ترسابچه‌ای دست بت ترسایی

چون نسایم دست بر هم، کز شمار نقد عمر زنگ افسوسی به دست باد پیما مانده است

چو صحن چمن، از عبور نسایم چو برگ سمن، از مرور سحایب

کرده خلقت مشام گیتی را مشگبوی از نسایم الطاف

بعد از این چهره نسایم بدری آشفته که بخاک درشه جبهه طاعت سودم