[ویکی اهل البیت] فرزند سید ابراهیم حسنی حسینی سیفی قزوینی، ملقب به عمادالملک. ادیب شاعر خطاط مشهور وی از جمله کسانی است که خط را فقط به خاطر هنر دوست می داشته و برای دست یافتن به آن نهایت کوشش را مبذول داشته، در لطافت قلم و قدرت دست و خوش سلیقگی و حسن ترکیب کلمات و دیگر محسنات خط، مهارت و استادی داشته به طوری که خط او ضرب المثل شده و خط هر کس را که بخواهند تعریف کنند. می گویند: مثل خط میر می نویسد. از زمان او تاکنون خط احدی به پایه ی او نرسیده است. میر در نوشتن خط نستعلیق خفی و جلی اعجاز می نموده و نسبت به بزرگان بی نهایت بی اعتنا بوده. مدفن او را برخی در بقعه ی جنب مسجد تکیه ی ظلمات می دانند و در کتاب خط و خطاطان گوید: در قبرستان مرزغان حوالی محله ی طوقچی مدفون گردید. تولد میر، را در حدود 961 و کشته شدنش را در شب جمعه سال 1024 می نویسند. وی صاحب دیوان اشعار است و کتابی به نام «آداب المشق» به نام او به چاپ رسیده است. پدر و جدش در دستگاه صفویه منصب کتابداری داشته و جدش میرحسین علی از کتاب و نویسندگان و ساکن قزوین بوده است.
جملاتی از کاربرد کلمه میرعماد حسنی
پیش از اسلام در ایران خطوط مختلفی مانند میخی، پهلوی و اوستایی رایج بود ولی پس از ظهور اسلام ایرانیان الفبا و خطوط اسلامی را پذیرفتند. در ایران پس از فتح اسلام، خطّاطی به شیوهٔ نسخ وجود داشت. در پرتو حمایت ابوبکر بن سعد زنگی در فارس، ده‌ها نسخه قرآن خطی به وجود آمد. در زمان حکومت ایلخانیان، به دلیل نفوذ چینی‌ها و مغول‌ها، اوراق مذهّب کتاب‌ها نخستین بار با نقش‌های تزیینی زینت یافت. در زمان حکومت تیموریان در ایران، خط و خوشنویسی به اوج کمال خود رسید. میرعلی تبریزی با ترکیب خط نسخ و تعلیق، خط نستعلیق را بنیان نهاد. مشهورترین خطاط قرآن در این دوره بایسنقر میرزا بود. و بزرگترین استاد نستعلیق‌نویس در طول تاریخ میرعماد حسنی بود.
این موزه، در بخش مرکزی مجموعه سعدآباد، قرار دارد. بنای این موزه، به دلیل شباهت به ساختمان‌های اواخر دوره قاجار و اوایل دوران پهلوی، به معماری دوره انتقال تعلق دارد. ساختمان موزه، دو طبقه دارد، که محل سکونت دو تن از فرزندان شاه (فرحناز و علیرضا) بود. پس از انقلاب ایران، ساختمان مذکور، به نمایش آثار خطی، اختصاص یافت، که سرانجام در سال ۱۳۷۶ خورشیدی، به نام مشهورترین استاد خوشنویسی قرن ۱۱ هجری قمری، یعنی میرعماد حسنی قزوینی، تغییر نام یافت.
به سبب پرورش بزرگان خوشنویسی ایران در شهر قزوین افرادی همچون میرعماد حسنی (استاد بزرگ خط نستعلیق)، میرزا محمدحسین عماد الکتاب قزوینی، میرزا محمد علی خیارجی قزوینی (اولین خوشنویسی که بسم الله را به صورت مرغ طغرا ترسیم کرد)[نیازمند منبع]، عبدالمجید طالقانی و ملک محمد قزوینی این شهر از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و شوای عالی فرهنگ به عنوان «پایتخت خوشنویسی ایران» لقب داده شده‌است؛ و به غیر از موزه دائمی خوشنویسی قزوین که در محل کاخ چهل‌ستون قزوین برقرار است، هر ساله رویدادهای بزرگ خوشنویسی مانند: برگزاری دوسالانه خوشنویسی ایران (با حضور اساتیدی از سراسر جهان)، برگزاری جشنواره خوشنویسی آیات قرآنی، جشنواره خوشنویسی غدیر و… در این شهر به وقوع می‌پیوندد.
براساس مندرجات کتاب تذکره‌العارفین و تنبیه‌الغافلین، حسینعلی خان پسر محمدعلی پسر شیخعلی پسر محبعلی پسر طهماسب قلی پسر امیرگونه پسر گلابی‌بیگ قاجار بود و از طایفه آغچه‌قوانلو قاجار شمرده می‌شد. از اجداد او چندتن از امرای دربار صفوی بودند. امیرگونه خان که پیش از دریافت لقب خانی، امیرگونه بیک لقب داشت، در زمان اقامت در قزوین حمام بزرگی با صحن و حوض هایی از سنگ مرمر ساخته که به حمام قجر شهرت دارد. بر ورودی این حمام کاشی‌ای به خط میرعماد حسنی نصب بود که در آن قطعه ای با این مطلع نوشته بودند: