میر سید علی همدانی

معنی کلمه میر سید علی همدانی در دانشنامه آزاد فارسی

میرسیدعلی همدانی (همدان ۷۱۴ـ کونار ۷۸۶ق)
(معروف به علی ثانی) از عرفای بزرگ ایرانی مقیم هند. در کودکی تحت نظر دایی اش سیدعلاءالدین و به راهنمایی معلمی، دانش آموخت. در دوازده سالگی به محضر شیخ محمود مزد قانی خلیفۀ علاءالدولۀ سمنانی پیوست و قریه ای را وقف خانقاه او ساخت. تربیت از تقی الدین علی دوستی و شرف الدین محمود فرغانی گرفت. پس از آن، در مقام شیخی به سفری دراز دست زد و شام و روم و ترکستان و هند و کشمیر و حجاز را سیاحت کرد. سرانجام نزدیک کونار درگذشت و در ختلان به خاک سپرده شد. خلیفۀ او خواجه اسحاق ختلانی، نیز همچون او در اشاعۀ سلسلۀ کبرویه در مناطق شرق آسیا و ماورا ءالنهر بسیار موفق بود. امروزه، قبه ای بر فراز قبر او و خانقاهی برکنار آن، وجود دارد. بیش از چهل اثر نگاشته است. شرح فصوص الحکم، شرح تائیۀ صغرای ابن فارض، شرح فارسی خمریۀ ابن فارض به نام مشارب الاذواق، مرآةالتائبین، و ذخیرة الملوک درشمار مشهورترین آثار اویند. شاگردش نورالدین بدخشی کتابی به نام خلاصة المناقب در ترجمۀ احوال او نوشته است.

معنی کلمه میر سید علی همدانی در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] میر سید علی همدانی (۷۱۴-۷۸۶ق) معروف به شاه همدان و ملقب به امیر کبیر، عارف اهل همدان از خاندان سادات حسینی بود و به دلیل تاثیرش در گسترش اسلام در بخش هایی از شبه قاره هند از جمله کشمیر شهرت زیادی یافت. وی از بزرگان طریقه کبرویه بود و بعد از مرگش پیروانش را همدانیه می خواندند. محبت و علاقه به امامان شیعه (ع)، در اندیشه وی، مانند بسیاری از عرفا و متصوفان، نمایان است.
بر اساس شواهدی که در برخی از آثار وی وجود دارد، گروهی او را شیعه دانسته اند، هر چند این موضوع بین پژوهشگران مورد اختلاف است. سفر وی و گروهی از پیروانش را به کشمیر در سده هشتم میلادی از عوامل نشر تشیع در این سرزمین به شمار می آورند. میر سید علی همدانی، که از او آثار زیادی به نثر و شعر فارسی باقی مانده، یکی از واسطه های انتقال فرهنگ ایرانی و زبان فارسی به شبه قاره هند بود. او طرفداران زیادی در کشمیر دارد و خانقاهی که محل سکونتش بوده، زیارتگاه است. از آنجا که قبر وی در تاجیکستان قرار گرفته، در آنجا نیز شخصیتی شناخته شده است و از مفاخر فرهنگی این کشور به شمار می رود.
سید علی بن شهاب الدین حسن همدانی، در سال ۷۱۳ یا ۷۱۴ همزمان با دوران سلطنت محمد خدابنده اولجایتو(۷۰۳-۷۱۶) در شهر همدان زاده شد. نسبش را چنین بر شمرده اند: علی بن شهاب الدین بن محمد بن علی بن یوسف بن محب بن مشرف بن محمد بن جعفر بن عبیدالله بن محمد بن علی بن حسن بن جعفر بن عبیدالله حسین بن امام زین العابدین (ع) مادرش نیز از علویان (سادات) بود و فاطمه نام داشت.

جملاتی از کاربرد کلمه میر سید علی همدانی

ذخیرۃ الملوک ، یکی ازز تألیفات میر سید علی همدانی است۔
وی با خلیفه عباسی در مصر ارتباط برقرار کرد و خلیفه برایش منشور حکومت و خلعت فرستاد، همچنین نیز دستور داد که نام پادشاهان دهلی را که از خلیفه منشور ندارند در خطبه نیاورند. سلطان محمد در ۷۵۲ در نزدیکی تهته درگذشت. وی به نجوم، فلسفه، طب و تاریخ آشنایی داشت، به فارسی شعر می‌سرود و خوشنویسی ماهر بود. سلطنت سلطان محمد هم‌زمان است با مهاجرت میر سید علی همدانی به هند و ترویج تصوف در آن سامان.
رساله عقبات یا قدوسیه میر سید علی همدانی بنام پادشاه کشمیر سلطان قطب الدین (۷۷۵ – ۷۹۵ ه) نوشته شده‌است و همچنین چندین مکتوب وی هم بنام همان پادشاه نگارش یافته‌است. طبیبی در عهد قطب الدین نام شهاب الدین شهرت داشته و کتاب شفاء الدین الامراض را به فارسی نوشته‌است.
همچنین میر سید علی همدانی در محله ویجویه تبریز، بر سر مزار سراج‌الدین اخلاطی با او ملاقات کرد و از او اجازه ارشاد دریافت کرد.
سید علی همدانی و فرزندش میر سید علی همدانی (م ۸۵۴ ه) در حدود ۱۳۰۰ سادات ایرانی را به کشمیر کشانده و باعث گسترش زبان و ادب فارسی و هنر ایرانی در آن ناحیه گردیده‌اند. سید علی همدانی که مدفون ناحیه ختلان (کولاب) تاجیکستان است ده سال در کشمیر و نواحی آن گذرانده‌است. سلطان زین العابدین شاهمیری (۸۲۷ – ۸۷۸ ه) از پادشاهان مشوقان بزرگ ادب است خود هم شاعر بوده با تخلص قطب.
ورود زبان و ادبیات فارسی به دره پهناور جامو و کشمیر هم‌زمان با گسترش دین اسلام در آن نواحی در ربع اول سده هشتم هجری به‌طور خاص آغاز شده ولو از سده یکم هجری به بعد عده‌ای از مسلمانان در این ناحیه بسر برده‌اند. در سده مزبور صوفیان بزرگ ایران مانند سید شرف الدین بلبل شاه لهورستانی (م ۷۲۷ ه) و میر سید علی همدانی (م ۷۸۶ ه) و بسیاری از همراهان آنان موجب توسعه اسلام و زبان فارسی در آن سامان بوده‌اند.