میان لاغر

تن چون موی من بود جان را یادگار از میان لاغر تو

سخن کنار پر خون که مراست هم بگویم به میان لاغر او، که درین کنار بادا

تا میان لاغر و چشم سیاهش دیده‌ام روز من چون زلف‌ کردست و دل من چون دهان

کی در کنارم آید؟ چو زان میان لاغر در چشم من نیاید غیر از کمر، که بستش

سبب انقلاب بدر و هلال روی خوب و میان لاغر تست

همش رنگ و بوی و همش قد و شاخ سواری میان لاغر و بر فراخ

یکی باره ی نغز فربه سرین میان لاغر و چابک و دوربین

پهلوی جمالت ای دلارام فربه ز میان لاغر تست

منت، ای کمر، چه گوی؟ که بر آن میان لاغر چه لطیف می‌نمایی! چه شگرف می‌برازی!

گرد میان لاغر آن خان نیکوان پیچیده دایم آن کمر تنگ خانه بین