می فشان

که دانه را بشکافد ندا کند به درخت که سر برآر به بالا و می فشان خرما

از آن می فشان قطره ئی برکشیری که خاکسترش آفریند شراری

عین حیات است عشق غرق در آن عین شو در سخن می فشان چون قلم از شین و قاف

اگر خواهی که طاوس ملایک را بدام آری می فشان دانه ی دل برگذار دیو نفسانی