موینه

غالب که بقایش باد همپای تو گر ناید باری غزلی، فردی زان موینه پوش آور

بدان موینه قصد خونش کنند به رسوایی از سر برونش کنند

قاری قلمی که بهر تحریر در مدحت موینه در آورد

لیک داند موینه پرداز کو بر کدامین تیز باید استره

چون موی می شکافد پیکان ز مهربر چون سر سزد که موینه سازد شعار پای

ریش بر باد بسی داد بوقت سرما انکه در موسم گل موینه بفروخته بود

نه خوار شد بزمستان کتان که موینه نیز اسیر مانده بگرما زتیغ بیمحلیست

در چنین موسم که با صوفست همبر موینه مفلسان را نیست تاب غمزه جادوی صوف