مور دانه

از خرمن عطای تو هر آفریده یی چون مور دانه برده وانبار ساخته

جامی خیال خال تو با خود به خاک برد چون مور دانه یافت به زیر زمین برد

زآنسان که سوی خویش کشد مور دانه را خط دانه های دل ما چنان کشد

کسی که چشم سعادت ز اختران دارد ز تنگ‌چشمی، از مور دانه می‌طلبد

زان خرمنی که خوشه پروین در او گم است بر مور دانه ای نفشاندن کمال نیست