موانست

و رؤیت قرب حجاب بود از قرب، هرکس کی خویشتن را محلّی داند او فریفته بود زیرا که موانست بقرب او نشان مکر بود که حق سبحانه تعالی وَراءِ همه انسها است و مواضع حقیقت دهشت و محو واجب کند و درین معنی گفته اند

ابن‌مسعود رحمهم‌الله گوید، «کس بوَد که بیرون شود، با کسی کاری دارد، چندان ثنا و مردمی بگوید که آن کس را دِین در سرِ آن کند و به خانه آید، حاجت‌روا ناشده و خدا را تعالی به خشم آورده»، و سَریِ سَقَطی گوید، «اگر برادری به نزدیکِ من آید، دست به محاسن فرود آرم تا راست شود، بترسم که نامِ من در جریدهٔ منافقان ثبت کنند» و فضیل تنها نشسته بود. یکی به نزدیکِ وی آمد و گفت، «به چه آمده‌ای؟» گفت، «برای آسایش و موانست به دیدارِ تو»، گفت، «به خدای که این به وحشت نزدیکتر است، نیامده‌ای الّا برای آن تا تو مرا مردمی کنی به دروغ و من تو را مردمی کنم به دروغ و تو دروغی بر من بپیمایی و من یکی بهرِ تو تا از اینجا بازگردی یا من از اینجا برخیزم و هرکه از چنین سخن‌ها حذر تواند کرد، مخالطت کند زیان ندارد».